EXPOSITIE
Maar het leven gaat door
28 juni t/m 16 augustus 2020
Mathilde Hemmes
Sigrid Hamelink
Raimond Evers
Open: dinsdag t/m zondag open van 14.00 tot 17.00 uur.
Adres: Wonderkamers (Batavushuisje) / Heirweg 57 / Nijeholtwolde
Entree: gratis
Uiteraard worden de RIVM regels in acht genomen.
De expositie laat je verwonderen over het bestaan.
De mechanismen van de natuur, de fascinatie voor natuurlijke processen, de beleving van het moment: ze laten ons ervaren dat we beperkt en afhankelijk zijn, maar ook reflectief en inventief.
We hebben niet alles in de hand, MAAR HET LEVEN GAAT DOOR.
MATHILDE HEMMES maakt de fragiele grens tussen dood en leven tastbaar in haar beelden van textiel. Het werk van Mathilde ontstaat vrijwel altijd uit haar verbijstering over de griezelig dunne grens tussen leven en dood en haar gevoel van machteloosheid daarin. Als kunstenaar wil zij ook op de grens balanceren, tussen aantrekken en afstoten, tussen koesteren en kwellen, tussen macht en onmacht, tussen leven en dood. Liefst met humor. Mathilde studeerde in 2005 af aan academie Minerva en won dat jaar de Klaas Dijkstra academieprijs voor autonoom beeldende kunst met onder meer een babyjasje van kuikentjesbont en de video Stuiterkuikens.
RAIMOND EVERS construeerde een machine-sculptuur van overbodige dingen, die vogelgeluiden produceert. Vooruitlopend op het mogelijk uitsterven van zangvogels ten gevolge van landschapsverandering en gedreven door de maakbaarheidsgedachte, maakte Raimond deze ‘fluitmachine’ om het vogelgeluid te behouden voor het landschap. Raimond ontwikkelt zijn machine-achtige installaties zonder schets vooraf. De voorhanden zijnde materialen bepalen grotendeels hoe het beeldverhaal er uit gaat zien. Net als bij een machinepark in een fabriek laat hij onder ritmisch gepiep en gekraak uniforme producten ontstaan. Zo ontwikkelde hij een machinesculptuur die een berg laat groeien (2018) en een machine die een zucht van verlichting slaakt (2019).
SIGRID HAMELINK maakt menselijke figuren in allerlei formaten, die onze nietigheid ten opzichte van alles wat ons omringt laten zien. Ze vult de wanden van één Wonderkamer met mensfiguurtjes van porselein. Het is werk om in alle rust te ondergaan, terwijl het licht speelt met de kleine gestalten, die zich bevinden op een dun rafelig randje van zand en klei of een stukje hout. Zo maakt Sigrid ons toeschouwers van het menselijk bestaan en toont ons zoals we zijn. Zoekend en tastend, zorgeloos en onwetend, wanhopig of berustend: het zijn situaties die, door het materiaal en de vormgeving zowel penibel, als futiel en zelfs luchtig lijken te worden.
